Arunaacala Kavi (1712-1779 ?) was born in Tillaiyaadi in erstwhile Thanjavur district to shaivite parents Nallatambi Pillai and ValliammAL. He was sent to Dharmapuram Adheenam to study Thamizh and Sanskrit. While the head of the Adheenam encouraged AK to take up asceticism, AK would have none of it. He really wanted to experience family life. He married, set up a jeweller’s shop and in his spare time wrote literary works in Thamizh. He settled in the town SIrkAzhi.
It appears two musicians (Venkatarama Iyer and Kodandarama Iyer) wanted AK to give them an exposition of KambarAmAyaNam. That is the time AK composed the opera, Ramanatakam, which was then set to music by the two musicians. The debut of the opera was in Srirangam after some persuasion by AK who sang 'En paLLI koNDIrayyA', after which it seems Lord Ranganathar appeared in the dreams of the temple priest and AK, sanctioning the debut of the opera in Srirangam temple.
The enactment of Ramanatakam boosted the popularity of AK bringing royal patronage with it and the support of wealthy nobles, which brought pecuniary benefits. The opera includes verses sung in about 40 rAgams. Ariyakkudi Ramanuja Iyengar sang some of the songs from the opera in his concerts thereby adding clout for inclusion of AK's songs in mainstream concert music.
While Ramanatakam was the crown jewel of AK'’s literary works, he also wrote SIrkAzhi stala purANam, SIrkAzhik kOvai, anumAr piLLait thamizh, and ajamukhi nAtakam, in addition to other songs.
ArunAcala Kavi, Muttut tANDavar and MArimuttA piLLai together are hailed as the Thamizh Trinity for their immortal contributions to Thamizh music, along the lines of Carnatic music trinity (Syama Sastry, Tyagaraja, and Muttuswami Dikshitar).
Some of Arunaacala Kavi’s compositions that are very popular in textual form and music concerts are: En paLLi koNDIrayyA, and rAmanaik kaNNArak kaNDAnE (mOhanam), ramanukku mannan muDi (handloom), annai jAnaki vandALE (sankarAbharaNam), enakkun iru padam ninaikka* (rAgamAlikA), srirAmacandranukku (madyamAvati), kaNDEn kaNDEn (bAgEshri or vasantA) and caraNam caraNam enRAnE (saurAshtram).
Saturday, November 13, 2010
Stamps India-Kumaraguruparar Swamigal-By India Post
Stamps India-Kumaraguruparar Swamigal-By India Post
Kumaragurupara Swamigal :-was born in 1625 at Srivaikunatam near Tiruchendur.Another classic of the 17th century in praise of the of Tiruchendur is Kandar Kalivenba by Kumaraguruparaswamigal, a disciple of Srilasri Masilamani desigar of the fourth head of the Dharmapuram Adheenam and was the founder of Thiruppananthal Adheenam which is also known as Kasi Mutt. The author was horn in 1625 A.D. of a Saiva Vellala family at Srivaikuntam on the northern hank of the Tambaraparani, nineteen miles from Tiruchendur. His parents Shanmukha Sikhamani Kavirayar and Sivakami Ammaiyar were blessed with this child after a long penance to Muruga of Tiruchendur. The boy grew of age and until his fifth year showed no signs of speech. The parents were pained at this and resorted to Tiruchendur penance again. Tired of waiting for months and seeing signs of approaching speech, the parents determined to drown themselves in the sea along with the child if he would not speak by a particular day.Kumaraguruparar pleaded to Desikar that it would take long time for him to complete the pilgrimage to Kasi (given the lack of facilities at that point of time). So Desikar waived off Kasi for the time being and asked him instead to stay at Thillai for period of one Mandalam (48 days). Happily Kumaraguruparar agreed to that and proceeded to Thillai Chitrambalam. On the way divinity called him to Vaithishvaran koil. There he sang Muthukkumaraswami Pillai Tamil. It is said that during the early days of Kumaraguruparar, he was invited to adorn the chair of Court poet by Thirumalai Nayakar (1623-1659 AD) and he did good service to Tamil by writing ‘Neethi Neri Vilakkam’. When he was inaugurating his devotional prabhandam ‘Meenakshi Pillai Tamil’ in praise of Goddess Meenakshi at the royal court, Goddess Herself as a young maiden appeared and seated on the lap of Thirumalai Nayakar, taking out a pearl necklace and put it on the neck of the poet and dissappeared.Kumaraguruparar renovated the abode of Kedhareshvarar which was earlier ruined due to the religious intolerants. In the Kumaraswamy Mutt that he built, he guided the people in the glory of Saivite philosophy. His inspiring teachings paved way for the restoration of the highly adored Lord Viswanatha temple. The devotees offered lots of valuables to the saint. He took them to his guru at Dharmapuram. But Desikar denied to accept them and directed him to spend those for the spiritual development of the people of Kasi. As per that Kumaraguruparar spent the materials in spreading the message of Saivism. He visited Dharmapuram four times to pay respect to his guru. In Tamilnadu he paved the way to build another Kasi Mutt at Thirupanandhal in Kumbakonam District. Later this mutt was enlarged by Kasivasi Thillainayaga Swamigal. 6th head in the line after Saint Kumaraguruparar swamigal, Srilasri Muthukkumaraswami Tambiram Swamigal now presides over Kasi Mutts both in Kasi and Thirupanandhal. Kumaraguruparar while in Kasi also had sung ‘Kasi Thundi Vinayagar Patigam’ and Kasi Kalambakam. It is said that Kumaraguruaparar also gave discourses on Kamba Ramayanam and among those who got inspired by that were the famous Hindi poet Tulasi Das, who wrote Ram Charita Manas. Kumaraguruparar stayed in Kasi for thirty years from 1658 to 1688 spreading the glory of Shaivism giving the vital support to the Hinduism that needed support during those troubled periods. He attained samadhi at Kasi on the third day after full moon day in May 1688. His vital services for the sustenance of the Hinduism will be remembered along with his beautiful compositions by the generations of devotees.
Date Of Issue:-27.06.2010
Saturday, August 7, 2010
குரு ஞானசம்பந்தர்
During the later half of the sixteenth century, there flourished at Srivilliputtur, a celebrated town of the Pandiya Realm, a couple - Subramaniya Pillai and Minaakshi - of the Kaarkaattha Vellala Clan, devoted to Lord Siva. Unto them a son was born. Wise men discerned in the child the God-touch. By his sixteenth year, the boy came by learning and wisdom, all unsought and untaught.
While yet a boy, he was taken by his parents to the shrine of Lord Chockanaatha, at Madurai. The very first dharsan of Lord Sundareswara and His Consort Minaakshi stirred him to the very depths of his soul. The all-merciful Siva then enacted one of His purposive lilas. The sojourn of the boy and his parents, was extended. The boy Gnanasambhanda spent long hours in the shrine. He was undergoing a supreme spiritual transformation. When his parents wanted to return to Srivilliputtur, the boy would not join them. All parental persuasion was of no avail. They then felt convinced that the Father of the Universe had claimed him and that he had to be left at the shrine.
Gnanasambhanda, now the ward of the Lord himself, continued to stay on at Madurai, hailing the Lord, practically round the clock. One day when he fared forth, in the small hours, to "The Tank of The Golden Lotus" for his ablutions, he beheld on its banks holy devotees adorned with sacred ashes and rudraksha beads, perform pooja, each of them to his idol before him. He was profoundly touched by this sight and he longed for a similar beatitude. That night Siva appeared in his dream and spake thus: "Your wish shall be fulfilled. Secure our idol for your adoration from the north-east corner of the tank." The lad has had his mystical tremendum.
Before the first rays of the sun would empurple the orient, he rushed to the temple-tank and plunged into it. Seconds later he surfaced up with the idol vouchsafed to him by Siva. He could not contain his ecstasy. He burst into hymn and sang and solemn strain. "The eyes are ravished": Thus he melodized, hymned and concluded his first decade. He fervently prayed to Siva to establish him to Himself.
After a short spell, Siva appeared to him for a second time in his dream and bade him to proceed to Tiruvaaroor, thither to be blessed with the ritual-initiation at the hands of Komalai Gnanaprakaasor, a spiritual preceptor par excellence. To him also the Lord appeared in somno and directed him to recieve the disciple.
Tradition has it that Gnanasambhanda arrived at Tiruvaaroor on a Monday and had his first aharsan of saintly Gnanaprakaasar, seated as it were in his lotus posture of meditation, in Siddhiswaram-the shrine of Dakshinamoorthi-situate within the Poong-Koil of Lord Thiagaraja. Gnanasambhanda waited for the opportune moment and felt prostrate at the feet of his God-appointed guru who conferred on him Gnana-Diksha. The disciple thereupon hailed his Guru in wondrous verse, now known as Pandaara-k-Kaliturai. He also hymned the praise of his Ishta-Moorthi, in what is to-day hailed by Saivites as Chockanaatha Venpa.
Now commenced the scrvitorship of Gnanasambhanda Supreme was his obedience to his Master's behesis. One dark night, the meditation of the Master in Siddhiswaram continued beyond the usual hour. The torch-bearer slipped into slumber. Gnanasambhanda bore the torch himself, waited for his Guru to emerge from his meditation and led the way. As the Guru entered his house he bade his disciple to abide without, and locked himself in. The moment the master moved into the house, he lost himself in the contemplation of Siva. With a burning torch the servitor stood outside. Clouds rumbled and began to pour. Ceaseless was the shower throughout the night. However it pleased Lord Siva to perform a miracle which can be said to be the very reverse of Gideon's. While all round, bhanda stood was dry. Not a drop of rain had fallen on him who stood there with a Casabianean steadfastness.
At the pre-dawn hour, the Guru-pathai opened the door and witnessed before her the chela standing firm, torch-in hand, and undrenched. She went into the house and reported the miracle to her sage-husband. The Master came out and sensed at once the spiritual perfection of his disciple. He directed him to settle at Dharmapuram which was not far off. It was here, the Guru said, that he should propagate the great tenets of Saiva Siddhantam.
Who can ever essay to describe the pangs which Gnanasambhanda underwent, when he had to part from his Guru? The feelings of the devoted disciple, can, to an extent he thus rendered in first person:
"It is not a garment that I cast off this day, but a skin that I tear with my own hands."
"Nor is it a thought I leave behind, but a heart made sweet with (spiritual) hunger and thrist."
"Yet I cannot tarry longer.
... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ..."
"A voice cannot carry the tongue and the lips that gave it wings. Alone must it seek the ether."
Gnanasambhanda settled down at Dharmapuram. In due time, it pleased Siva to make him Guru Gnanasambhanda Desika Paramaachaarya Swamikal. To enable mankind tread the divine way leading to Siva, our Paramachaarya composed, inter alia, Siva-Bhoga Saara and Tripadaartha Rupaathi Daskarya Akaval.
During this time, a well-read scholar called Marai-gnana Pandaram flourished at Chidambaram. For all his scholarship, his exposition was but faulty. He preached to the world at large that Ananda(Bliss) was characteristic of Aanma(Soul). He posited that the soul too was Satchidaanantarupi, thereby implying equality between pasu(soul) and Pathi(Siva). His wide knowledge and powerful exposition drew to him numerous men. This scholar was also known as "Kan-Katti" (The Hoodwinked). Our Paramaachaarya felt that he really hoodwinked gullible men. Our Paramaachaarya felt that he really hoodwinked gullible men. Our Paramaachaarya mercifully refuted the fallacious theory set afloat by the misguided scholar. Thus came to be indited the classical work of our Paramaachaarya, called "Mutthi Nicchayam" which established that Aaanda is not inherent in the soul and that the soul purified by the Lord is made a fit participant of Aanada which is Siva's own. This beatitude is indeed mutthi(Mukti).
Ripe souls seeking enlightenment were drawn to our Paramaachaarya and among them mention should be made of Aananda Paravasa, Satchidananda, and Maruthur Aapath-uddharana. Our Paramaachaarya appointed Aananda Paravasa as his successor to The Throne of Wisdom. However as he was for ever immersed in the beatitude of Samadhi, at the intervention of holy men, our Paramaachaarya caused the mantle to fall on Satchidananda.
Inscriptional evidence has it that our Paramaachaarya flourished 420 years ago. He entered Siva Samadhi on Apara-paksha saptami, in Vaikasi. By the blessings of Lord Siva and our Paramaachaarya the Holy Line of gurus, more famously known as Tirukkayilaaaya paramparai flourishes, as ever. Esto Perpetua. The 26th in the Holy Line is Guru Mahasanidhanam Sri-la-Sri Shanmukha Desika Gnanasambhanda Paramaachaarya Swamikal.
I call out Jnanaprakas when I lay me down.
I call out Jnanaprakas when I rise and move about;
I call out Jnanaprakas alike when I suffer from hunger and sickness;
So also will I call out Jnanaprakaas when the pangs of death are on me;
Beyond that, there is no other word. 1
Thiru Jnanasambandha our King, who lived in Kamalai
Famed for its glory as far high as Heaven!
Is it too much for you to free me from this wordly existence?
May a word from Thy holy lips flow like a spring in my heart,
With melody for sweeter than honey, jam or crystal sugar.
The water of the green cocoanut, the juice of the chalice
and the milk of the cow!
That shall indeed be a romance in my life,
A mystery not yet experienced. 2
Having attained the stage that transcends finite
Knowledge I stood lost in mystic thought displaying
My ignorance, when, Lo! loosened from it tie
It disappeared and true light shone in me.
O Teacher of wisdom pure! Give me the higher
Knowledge and this very instant cast away
The Sins that could me with ruin and despair. 3
My life was moulded on lines shown and taught by Him
Who is an ocean of Grace and Fame who lives in Kamalai
Crowned in Divine Glory whom all adore as Jnanasam
Shall I speak out an incident that happened [bandha.]
But once in my life? My senses failed, my body was
Reduced to naught and breath departed thereform;
And I found myself wrapped in raptures pure. 4
They study the truth of Pati, Pasam,
And having studied and understood
They dislike all worldly life
They rest from the toil of learning and hearing,
They plunge in the ocean of Siva’s joy,
With the loss of one and two,
The faithful servants of Jnanaprakas. 1
Hath anyone ever consulted the bullock’s wish
About the ponderous load he hath to carry?
Is it my wish that matters
About the nature of the body I get?
Thou that wert filled with wrath
Against the cities of Thine enemies!
Kamalai Jnanaprakas! Chidambara!
Whatever be Thy wish to day
Graciously proclaim accordingly. 2
Knowing that all is Thy deed
Why should this wicked resolve sprout forth in my mind?
Thou Strong One, who destroyed the three cities,
Kamalai Jnanaprakas, Thou bestower of gifts,
Answer this. Is it not of the confusion caused by the karanas?
It is certainly not my deed 3
Each one did accordant with his actions
Each one experienced accordant with his actions,
Who helped whom? Who helped not whom?
But the austere think of knowing themselves. 4
Blessed be the Moksha, Vedas and Agamas great;
Blessed be the Lord enshrined in our hearts pure;
Blessed be Saivam, ashes and rudrakashas;
Blessed be the congregation attached to thee;
Blessed be the wide streets with mansions high
Where cows march in long and stately sight;
O! Teacher known as Jnanasambandha,
Shedding thy divine grace in Dharmapura. 5
Read more: http://oocities.com/shivaperuman/dharmapuram.html?20107#ixzz0vwuHnwNV
While yet a boy, he was taken by his parents to the shrine of Lord Chockanaatha, at Madurai. The very first dharsan of Lord Sundareswara and His Consort Minaakshi stirred him to the very depths of his soul. The all-merciful Siva then enacted one of His purposive lilas. The sojourn of the boy and his parents, was extended. The boy Gnanasambhanda spent long hours in the shrine. He was undergoing a supreme spiritual transformation. When his parents wanted to return to Srivilliputtur, the boy would not join them. All parental persuasion was of no avail. They then felt convinced that the Father of the Universe had claimed him and that he had to be left at the shrine.
Gnanasambhanda, now the ward of the Lord himself, continued to stay on at Madurai, hailing the Lord, practically round the clock. One day when he fared forth, in the small hours, to "The Tank of The Golden Lotus" for his ablutions, he beheld on its banks holy devotees adorned with sacred ashes and rudraksha beads, perform pooja, each of them to his idol before him. He was profoundly touched by this sight and he longed for a similar beatitude. That night Siva appeared in his dream and spake thus: "Your wish shall be fulfilled. Secure our idol for your adoration from the north-east corner of the tank." The lad has had his mystical tremendum.
Before the first rays of the sun would empurple the orient, he rushed to the temple-tank and plunged into it. Seconds later he surfaced up with the idol vouchsafed to him by Siva. He could not contain his ecstasy. He burst into hymn and sang and solemn strain. "The eyes are ravished": Thus he melodized, hymned and concluded his first decade. He fervently prayed to Siva to establish him to Himself.
After a short spell, Siva appeared to him for a second time in his dream and bade him to proceed to Tiruvaaroor, thither to be blessed with the ritual-initiation at the hands of Komalai Gnanaprakaasor, a spiritual preceptor par excellence. To him also the Lord appeared in somno and directed him to recieve the disciple.
Tradition has it that Gnanasambhanda arrived at Tiruvaaroor on a Monday and had his first aharsan of saintly Gnanaprakaasar, seated as it were in his lotus posture of meditation, in Siddhiswaram-the shrine of Dakshinamoorthi-situate within the Poong-Koil of Lord Thiagaraja. Gnanasambhanda waited for the opportune moment and felt prostrate at the feet of his God-appointed guru who conferred on him Gnana-Diksha. The disciple thereupon hailed his Guru in wondrous verse, now known as Pandaara-k-Kaliturai. He also hymned the praise of his Ishta-Moorthi, in what is to-day hailed by Saivites as Chockanaatha Venpa.
Now commenced the scrvitorship of Gnanasambhanda Supreme was his obedience to his Master's behesis. One dark night, the meditation of the Master in Siddhiswaram continued beyond the usual hour. The torch-bearer slipped into slumber. Gnanasambhanda bore the torch himself, waited for his Guru to emerge from his meditation and led the way. As the Guru entered his house he bade his disciple to abide without, and locked himself in. The moment the master moved into the house, he lost himself in the contemplation of Siva. With a burning torch the servitor stood outside. Clouds rumbled and began to pour. Ceaseless was the shower throughout the night. However it pleased Lord Siva to perform a miracle which can be said to be the very reverse of Gideon's. While all round, bhanda stood was dry. Not a drop of rain had fallen on him who stood there with a Casabianean steadfastness.
At the pre-dawn hour, the Guru-pathai opened the door and witnessed before her the chela standing firm, torch-in hand, and undrenched. She went into the house and reported the miracle to her sage-husband. The Master came out and sensed at once the spiritual perfection of his disciple. He directed him to settle at Dharmapuram which was not far off. It was here, the Guru said, that he should propagate the great tenets of Saiva Siddhantam.
Who can ever essay to describe the pangs which Gnanasambhanda underwent, when he had to part from his Guru? The feelings of the devoted disciple, can, to an extent he thus rendered in first person:
"It is not a garment that I cast off this day, but a skin that I tear with my own hands."
"Nor is it a thought I leave behind, but a heart made sweet with (spiritual) hunger and thrist."
"Yet I cannot tarry longer.
... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ..."
"A voice cannot carry the tongue and the lips that gave it wings. Alone must it seek the ether."
Gnanasambhanda settled down at Dharmapuram. In due time, it pleased Siva to make him Guru Gnanasambhanda Desika Paramaachaarya Swamikal. To enable mankind tread the divine way leading to Siva, our Paramachaarya composed, inter alia, Siva-Bhoga Saara and Tripadaartha Rupaathi Daskarya Akaval.
During this time, a well-read scholar called Marai-gnana Pandaram flourished at Chidambaram. For all his scholarship, his exposition was but faulty. He preached to the world at large that Ananda(Bliss) was characteristic of Aanma(Soul). He posited that the soul too was Satchidaanantarupi, thereby implying equality between pasu(soul) and Pathi(Siva). His wide knowledge and powerful exposition drew to him numerous men. This scholar was also known as "Kan-Katti" (The Hoodwinked). Our Paramaachaarya felt that he really hoodwinked gullible men. Our Paramaachaarya felt that he really hoodwinked gullible men. Our Paramaachaarya mercifully refuted the fallacious theory set afloat by the misguided scholar. Thus came to be indited the classical work of our Paramaachaarya, called "Mutthi Nicchayam" which established that Aaanda is not inherent in the soul and that the soul purified by the Lord is made a fit participant of Aanada which is Siva's own. This beatitude is indeed mutthi(Mukti).
Ripe souls seeking enlightenment were drawn to our Paramaachaarya and among them mention should be made of Aananda Paravasa, Satchidananda, and Maruthur Aapath-uddharana. Our Paramaachaarya appointed Aananda Paravasa as his successor to The Throne of Wisdom. However as he was for ever immersed in the beatitude of Samadhi, at the intervention of holy men, our Paramaachaarya caused the mantle to fall on Satchidananda.
Inscriptional evidence has it that our Paramaachaarya flourished 420 years ago. He entered Siva Samadhi on Apara-paksha saptami, in Vaikasi. By the blessings of Lord Siva and our Paramaachaarya the Holy Line of gurus, more famously known as Tirukkayilaaaya paramparai flourishes, as ever. Esto Perpetua. The 26th in the Holy Line is Guru Mahasanidhanam Sri-la-Sri Shanmukha Desika Gnanasambhanda Paramaachaarya Swamikal.
I call out Jnanaprakas when I lay me down.
I call out Jnanaprakas when I rise and move about;
I call out Jnanaprakas alike when I suffer from hunger and sickness;
So also will I call out Jnanaprakaas when the pangs of death are on me;
Beyond that, there is no other word. 1
Thiru Jnanasambandha our King, who lived in Kamalai
Famed for its glory as far high as Heaven!
Is it too much for you to free me from this wordly existence?
May a word from Thy holy lips flow like a spring in my heart,
With melody for sweeter than honey, jam or crystal sugar.
The water of the green cocoanut, the juice of the chalice
and the milk of the cow!
That shall indeed be a romance in my life,
A mystery not yet experienced. 2
Having attained the stage that transcends finite
Knowledge I stood lost in mystic thought displaying
My ignorance, when, Lo! loosened from it tie
It disappeared and true light shone in me.
O Teacher of wisdom pure! Give me the higher
Knowledge and this very instant cast away
The Sins that could me with ruin and despair. 3
My life was moulded on lines shown and taught by Him
Who is an ocean of Grace and Fame who lives in Kamalai
Crowned in Divine Glory whom all adore as Jnanasam
Shall I speak out an incident that happened [bandha.]
But once in my life? My senses failed, my body was
Reduced to naught and breath departed thereform;
And I found myself wrapped in raptures pure. 4
They study the truth of Pati, Pasam,
And having studied and understood
They dislike all worldly life
They rest from the toil of learning and hearing,
They plunge in the ocean of Siva’s joy,
With the loss of one and two,
The faithful servants of Jnanaprakas. 1
Hath anyone ever consulted the bullock’s wish
About the ponderous load he hath to carry?
Is it my wish that matters
About the nature of the body I get?
Thou that wert filled with wrath
Against the cities of Thine enemies!
Kamalai Jnanaprakas! Chidambara!
Whatever be Thy wish to day
Graciously proclaim accordingly. 2
Knowing that all is Thy deed
Why should this wicked resolve sprout forth in my mind?
Thou Strong One, who destroyed the three cities,
Kamalai Jnanaprakas, Thou bestower of gifts,
Answer this. Is it not of the confusion caused by the karanas?
It is certainly not my deed 3
Each one did accordant with his actions
Each one experienced accordant with his actions,
Who helped whom? Who helped not whom?
But the austere think of knowing themselves. 4
Blessed be the Moksha, Vedas and Agamas great;
Blessed be the Lord enshrined in our hearts pure;
Blessed be Saivam, ashes and rudrakashas;
Blessed be the congregation attached to thee;
Blessed be the wide streets with mansions high
Where cows march in long and stately sight;
O! Teacher known as Jnanasambandha,
Shedding thy divine grace in Dharmapura. 5
Read more: http://oocities.com/shivaperuman/dharmapuram.html?20107#ixzz0vwuHnwNV
Thursday, June 17, 2010
ஸ்ரீ குமரகுருபரர்
Another classic of the 17th century in praise of the of Tiruchendur is Kandar Kalivenba by Kumaraguruparaswamigal, a disciple of Srilasri Masilamani desigar of the fourth head of the Dharmapuram Adheenam and was the founder of Thiruppananthal Adheenam which is also known as Kasi Mutt. The author was horn in 1625 A.D. of a Saiva Vellala family at Srivaikuntam on the northern hank of the Tambaraparani, nineteen miles from Tiruchendur. His parents Shanmukha Sikhamani Kavirayar and Sivakami Ammaiyar were blessed with this child after a long penance to Muruga of Tiruchendur. The boy grew of age and until his fifth year showed no signs of speech. The parents were pained at this and resorted to Tiruchendur penance again. Tired of waiting for months and seeing signs of approaching speech, the parents determined to drown themselves in the sea along with the child if he would not speak by a particular day.
The day dawned, and yet there were no signs. At last, both the parents and the child entered the foamy waves. Deeper and deeper they went from knee to neck and, as they were about to sink with the waves over their heads a human form appeared with a flower in his hand and asked the child what it was; all in a surprise the child broke out in praise of the Lord with the words; “Poomevu senggamalap…” the opening lines of Kandar Kalivenba. This delightful poem of 244 lines projecting the praise of God and the truths of Saiva Siddhanta.
Having studied Tamil at the feet of his father Shanmukha Sikhamani Kavirayar, and attained in it great proficiency by divine grace, he grew up to manhood, took to an austere way of life, left home, and wandered throughout the Tamil country visiting famous places of pilgrimage and composing poems on the presiding deities. From Thiruvarur Kumaraguruparar moved to Dharmapuram, reaching where his mind was signaling about a great thing that was going to happen soon. This town hosts the renowned Adheenam (mutt) of the Saiva Siddhantha tradition called Thirukkayilaya Paramparai Dharmapura Adheenam. The saint who was decorating the presidency of the mutt was Srilasri Masilamani desigar. Arriving at the mutt, Kumaraguruparar paid his obeisance to the saint. Desikar asked Kumaraguruparar to explain the significance of the song from Periya Puranam – “Ainthu perarivum kankale kolla”. This is the song that describes the state of Sundaramurthi Nayanar, as he saw the dance of Lord shiva at Thillai. Who can tell the state of that great Saint Sundarar as he saw to his ecstasy the Blissful dance of his beloved Lord ! Sekkilar has so beautifully described the union Sundarar achieved with the God at that sight. Unless by utter stupidity one tries to talk about that glory beyond any words, how can it be explained at all?
Kumaraguruparar stood stunned. His words stammered. He realized that he is in front of the guru whom he has been searching for so long. He fell down at the feet of Desikar and pleaded him to initiate him in the renounced life. Desikar was not just a spiritually oriented person. He also had enough care about the society. When spiritually getting elevated, shouldn't one become full of love for all the lives around ? Desikar has realized the state in which Hinduism is getting crushed under the Moghul empire with its barbaric intolerance towards Hinduism. He realized the need for the spiritually high, well skilled and devoted caliber like Kumaraguruparar to strengthen the saivite wisdom in the troubled lands. So he agreed to be the guru of Kumaraguruparar on the condition that he goes on pilgrimage to Kasi and returns, subsequently he would initiate Kumaraguruparar into sanyasa.
Kumaraguruparar pleaded to Desikar that it would take long time for him to complete the pilgrimage to Kasi (given the lack of facilities at that point of time). So Desikar waived off Kasi for the time being and asked him instead to stay at Thillai for period of one Mandalam (48 days). Happily Kumaraguruparar agreed to that and proceeded to Thillai Chitrambalam. On the way divinity called him to Vaithishvaran koil. There he sang Muthukkumaraswami Pillai Tamil.
It is said that during the early days of Kumaraguruparar, he was invited to adorn the chair of Court poet by Thirumalai Nayakar (1623-1659 AD) and he did good service to Tamil by writing ‘Neethi Neri Vilakkam’. When he was inaugurating his devotional prabhandam ‘Meenakshi Pillai Tamil’ in praise of Goddess Meenakshi at the royal court, Goddess Herself as a young maiden appeared and seated on the lap of Thirumalai Nayakar, taking out a pearl necklace and put it on the neck of the poet and dissappeared.
Kumaraguruparar enjoyed the stay at Thillai worshipping the Dancing Lord. He composed on the God and Goddess Chidambara Mummanik kovai, Chidambara Cheyyut kovai, Sivakami Ammai Irattai Mani malai. On his return Desikar initiated him to the renounced life with the saffron robe. Having given the initiation, Desikar stressed him the importance of revitalizing saivism in the northern part of the country where it was suffering from the oppression by the Muslim rulers. Now Kumaraguruparar agreed to go to Varanasi.
It was about the year 1658 AD. Dara Shuko was the ruler of the Varanasi province of the Moghul empire. Aurangazeb the most intolerant of the Moghul lineage was ruling at Delhi. Dara was an exceptional one in the Moghuls. He was tolerant enough to seek what the other religions have to say and encouraged discussions among the religions. He dealt with respect the scholars of Hindu religion (to be killed by his own brother aurangazeb !!). He is said to have translated some of the Upanisads into Persian language. For a long time before the successive Muslim invaders and ruined the holy city of Kasi and demolished the abode of Lord Visvanathar. At this point of time there was a critical urge to keep alive the spirituality of the suppressed Hindus.
On reaching at Kasi, Kumaragurupara sung Sakala Kalavalli Malai in praise of Goddess Sarasvathi, praying her to bestow the skill of words. The blessings of Vaani came as the boon when he had to convince the opponents about the glory of the Saivism. He got to know Hindustani language by Kalaivaani's grace. Kumarguruparar wanted to meet with the Badusha, in order to establish a mutt in Kasi. Though Dara was fair with other religions, Kumarguruparar had to cross many obstacles to meet Dara. The blessed saint, who had the valiance of the spirituality, rode over a lion and went majestically into the court of Dara with all obstacle creators frightened. Dara realized the spiritual power of saint Kumaraguruparar. He showed his respect to the saint. Dara had organized an inter-religious conference. He requested the saint to address the same. Kumaraguruparar accepted the invitation and he spoke fluently in Hindustani language explaining the greatness of the philosophy of Saiva siddhanta. The audience were thrilled to know the glory of Saivism. Dara bowed down to the saint and venerated him.
Dara asked him what he could do for him. What materials would the saint want, for whom only God matters. He asked the king to provide him with the land in Kasi where he can build a mutt and serve Saivism. The king gave the option of the place to the saint himself. The saint wanted to renovate the Kedareshvara swamy temple at the Kedhar ghat. He said there would be a kite that would fly above the spot, whatever be the area that it circuits in the sky, that should be given to him to build mutt. The kite (Garudan) appeared in the sky and marked the area that included the Kedhareshvarar temple and the land for building a mutt. Dara happily gave that land.
Kumaraguruparar renovated the abode of Kedhareshvarar which was earlier ruined due to the religious intolerants. In the Kumaraswamy Mutt that he built, he guided the people in the glory of Saivite philosophy. His inspiring teachings paved way for the restoration of the highly adored Lord Viswanatha temple. The devotees offered lots of valuables to the saint. He took them to his guru at Dharmapuram. But Desikar denied to accept them and directed him to spend those for the spiritual development of the people of Kasi. As per that Kumaraguruparar spent the materials in spreading the message of Saivism. He visited Dharmapuram four times to pay respect to his guru. In Tamil Nadu he paved the way to build another Kasi Mutt at Thirupanandhal in Kumbakonam District. Later this mutt was enlarged by Kasivasi Thillainayaga Swamigal. 6th head in the line after Saint Kumaraguruparar swamigal, Srilasri Muthukkumaraswami Tambiram Swamigal now presides over Kasi Mutts both in Kasi and Thirupanandhal.
Kumaraguruparar while in Kasi also had sung ‘Kasi Thundi Vinayagar Patigam’ and Kasi Kalambakam. It is said that Kumaraguruaparar also gave discourses on Kamba Ramayanam and among those who got inspired by that were the famous Hindi poet Tulasi Das, who wrote Ram Charita Manas. Kumaraguruparar stayed in Kasi for thirty years from 1658 to 1688 spreading the glory of Shaivism giving the vital support to the Hinduism that needed support during those troubled periods. He attained samadhi at Kasi on the third day after fullmoon day in May 1688. His vital services for the sustenance of the Hinduism will be remembered along with his beautiful compositions by the generations of devotees.
by Siva.Paramasivam
GURU MAHA SANNITHANAM
 |
| Guru Maha sannidhanam and Kailai Gurmani |
 |
| மஹா சன்னிதானம் ஆனந்தபரவசர் வழிபாடு Gurumaha sannidhanam worshing sri Anantha paravasar |
 |
Maha sannidhanam worshing Guru mudhalvar குருமுதல்வர் வழிபாடு மஹா சன்னிதானம் |
 |
| 26th GURU MAHA SANNIDHANAM |
 |
| Maha sannidhanam's Sokkanathar poojai மஹா சன்னிதானம் சொக்கநாதர் வழிபாடு |
 |
| 24th GURUMAHA SANNIDHANAM 24 வது குருமஹா சன்னிதானம் |
 |
| 26th GURU MAHA SANNIDHANAM |
Saturday, April 10, 2010
Sunday, February 07, 2010 - Saiva conference
CUDDALORE: The 12th conference of the World Saiva Council began at Chidambaram on Friday with a procession on the four car streets around Nataraja temple. Heads of many adheenams, saints, savants, scholars and students participated.
Delivering the presidential address at the inaugural function held at Sastri Hall in Annamalai University, Shanmuga Desika Gnanasambanda Paramacharya of Dharumapuram Adheenam said that the proponents of Saivism should strictly adhere to the tenets of the Vedas, Agamas, Puranas and Ithihasas.
The modern packages consisting of crash courses in yoga or pranayama and disseminating superficial knowledge on religion would do disservice to religion and therefore, would not stand the test of time, he said.
The 63 Nayanmars were wallowing in poverty but never succumbed to the temptations of materialism.
Shanmuga Desika Gnanasambanda Paramacharya recalled the services rendered by Arumugha Navalar of Jaffna for the promotion of Saivism.
CUDDALORE: The 12th conference of the World Saiva Council began at Chidambaram on Friday with a procession on the four car streets around Nataraja temple. Heads of many adheenams, saints, savants, scholars and students participated.
Delivering the presidential address at the inaugural function held at Sastri Hall in Annamalai University, Shanmuga Desika Gnanasambanda Paramacharya of Dharumapuram Adheenam said that the proponents of Saivism should strictly adhere to the tenets of the Vedas, Agamas, Puranas and Ithihasas.
The modern packages consisting of crash courses in yoga or pranayama and disseminating superficial knowledge on religion would do disservice to religion and therefore, would not stand the test of time, he said.
The 63 Nayanmars were wallowing in poverty but never succumbed to the temptations of materialism.
Shanmuga Desika Gnanasambanda Paramacharya recalled the services rendered by Arumugha Navalar of Jaffna for the promotion of Saivism.
Sunday, March 7, 2010
குருஞானசம்பந்தர் அருள் வரலாறு
சீரணியும் நுதலின்விழி மழுமான் நாகம் திருந்தும்எரி பொருந்துவிடம் தெரிந்தி டாமல்
தாரணிஅன் பரையாள அவர்போல் வந்த சைவசிகா மணிஎவர்க்கும் தலைவன் எங்கோன்
காரணியும் நெடியபொழிற் கமலை வேந்தன் கருணைமழை பொழியும்இரு கடைக்க ணாளன்
பாரணியும் ஞானசம் பந்தன் எந்தை பரமன்இரு சரணமலர் பரவி வாழ்வாம்.
- சம்பந்த சரணாலயர
ஞானக்குழந்தை :
தமிழகத்தில் - தென்பாண்டி நாட்டில் ஷ்ரீவில்லிபுத்தூரில் கார்காத்த வேளாளர் மரபில் சுப்பிரமணிய பிள்ளை மீனாட்சியம்மை என்ற நல்லறப் பெரியோர்கட்கு அருந்தவ மகவாகப் பதினாறாம் நூற்றாண்டில் அவதரித்தவர், தருமை ஆதீன முதற் குருமூர்த்திகளாகிய ஷ்ரீ குருஞானசம்பந்த தேசிக பரமாசாரிய சுவாமிகள். இவருக்குப் பெற்றோர்கள், திருஞானசம்பந்தரைப்போல் தமது குழந்தையும் சிவஞானம் பெற்றுச் சைவம் வளர்க்கும் ஞானாசிரியனாகத் திகழ வேண்டும் என்று எண்ணி `ஞானசம்பந்தன்' என்ற நற்பெயரைச் சூட்டி வளர்த்து வருகையில், தமது குலதெய்வமாகிய சொக்கநாதரையும் மீனாட்சியம்மையையும் தரிசிப்பதற்கு ஞானசம்பந்தருடன் மதுரை சென்று பொற்றாமரைத் தடாகத்தில் நீராடி வழிபட்டனர். பெற்றோர்கள் ஊருக்குப் புறப்படுங்கால் ஞானசம்பந்தர் தன்னைத் தொடர்ந்து நின்ற தாயும் தந்தையுமாகிய சொக்கநாதரைப் பிரிய மனமின்றி, உடலுக்குத் தாய் தந்தையர்களாகிய பெற்றோர்களுக்கு விடை கொடுத்தனுப்பிச் சொக்கநாதர் வழிபாட்டிலே ஈடுபாடு கொண்டவரானார்.
கண்ணுக்கினிய பொருள்:
நாள்தோறும் பொற்றாமரைக் கரையில் அடியார்கள் சிவபூசை புரிவதைக் கண்டார் ஞானசம்பந்தர். தாமும் அவ்வாறு சிவபூசை புரிய எண்ணினார். சொக்கநாதரை வேண்டினார். கருத்தறிந்து முடிக்கும் கண்ணுதற் கடவுளும் அன்றிரவு அவர் கனவில் தோன்றி, `நாம் பொற் றாமரைத் தடாகத்தின் ஈசான்ய பாகத்தில் கங்கைக்குள் இருக்கிறோம். நம்மை எடுத்துப் பூசிப்பாயாக' என அருளினார். அவ்வண்ணமே மறுநாள் காலையில் பெருமானின் கருணையை வியந்து போற்றிப் பொற்றாமரைத் தடாகத்தில் மூழ்கினார். ஷ்ரீ சொக்கநாதப் பெருமான் கண்ணுக்கினிய பொருளாகத் தமது கரத்தில் வரப்பெற்றார். `ஆசாரி யன் மூலமாகத் தீகை்ஷ பெற்றுத்தானே சிவபூசை புரிதல் வேண்டும்; ஆசாரியன் வேண்டுமே; சிவஞான உபதேசம் பெறவேண்டுமே; எப்படிப் பூசையைப் புரிவேன்! என்ற எண்ணம் தோன்றவே, அது பற்றி இறைவனிடமே முறையிட்டார்.
ஞானாசாரியனை அடைதல் :
வேண்டத்தக்கது அறிந்து வேண்ட முழுதுந் தருவோனாகிய சொக்கநாதப் பெருமான் மறுநாள் கனவில் எழுந்தருளி `திருக்கயிலாய பரம்பரை - திருநந்தி மரபு மெய்கண்ட சந்தான வழியில் திருவாரூரில் விளங்கும் கமலை ஞானப்பிரகாசர் என்ற ஆசாரியரிடத்தில், வருகிற சோமவாரத்தில் ஞானோபதேசம் பெற்று நம்மைப் பூசிப்பாயாக' என அருளினார். அன்றிரவே கமலை ஞானப்பிரகாசர் கனவிலும் எழுந் தருளி, `ஞானசம்பந்தன் வருகிற சோமவாரத்தன்று வருவான்; அவனுக்கு ஞானோபதேசம் செய்து சிவபூசையும் எழுந்தருளுவிப் பாயாக' என்று அருளினான். ஞானசம்பந்தர் பல தலங்களையும் தரிசித்துக் கொண்டு திருவாரூர் சென்று, பூங்கோயிலில் உள்ள சித்தீச்சரம் தக்ஷிணாமூர்த்தி சந்நிதியில் அமர்ந்திருந்த கமலை ஞானப் பிரகாசரைக் கண்டார். காந்தம் கண்ட இரும்புபோல ஆசாரியரால் ஈர்க்கப்பட்டார். சமய விசேட நிர்வாண தீகை்ஷகளால் பாச ஞானம் பசுஞானங்கள் நீங்கிப் பதிஞானம் கைவரப் பெற்றார். சொக்கநாதப் பெருமானை ஆன்மார்த்த பூஜாமூர்த்தியாகப் பூசிக்கப்பெறும் பேற்றையும், ஞான அநுபூதியையும் அடைந்தார்.
கைவிளக்குப் பணிவிடை :
பன்னாளும் ஆசாரியப் பணிவிடை செய்து தங்கி இருக்கும் நாள்களில் ஒருநாள் தியாகராசப் பெருமானின் அர்த்தயாம பூசையைத் தரிசித்து ஆசாரியர் தமது மாளிகைக்கு எழுந்தருளினார். அப்பொழுது கைவிளக்குப் பணியாளன் உறங்கிவிட ஞானசம்பந்தர் தமக்கு ஞான ஒளியேற்றி நல்வழிகாட்டிய ஞானாசாரியருக்கு ஒளிவிளக்கு ஏந்தி முன்சென்றார். திருமாளிகையின் வாயில் முன்னர்ச் சென்றவுடன், சிவாநுபூதியிலேயே திளைத்திருந்த ஞானப்பிரகாசர், அருள்நிலை கைவரும் பக்குவத்திலிருந்த ஞானசம்பந்தரை `நிற்க' எனக் கட்டளை யிட்டு உட்சென்றார். ஆசாரியர் பெற்ற சிவாநுபூதியை ஞான சம்பந்தரும் கைவரப் பெற்றவராய் மாளிகை வாயிலில் கைவிளக்கு ஏந்தியவராகவே நின்றார். ஞானசம்பந்தரின் பெருமையை ஞாலம் அறியச்செய்து அதன்மூலம் சைவப் பயிர் தழைக்க இறைவன் திரு வுளம் பற்றினான் போலும். அன்றிரவு பெருமழை பெய்தது. சிவாநு பூதியில் திளைத்திருந்த ஞானசம்பந்தர் மீது ஒருதுளி மழை கூடப்பட வில்லை. விளக்கோ அணையாது சுடர்விட்டுப் பிரகாசித்துக் கொண்டு இருந்தது.
குருஞானசம்பந்தராயினார் :
வைகறைப் பொழுதில் ஞானப்பிரகாசரின் பத்தினியார் சாணம் தெளிக்க வருங்கால், ஞானசம்பந்தர் அநுபூதி நிலையில் நிற்பதையும், விளக்குச் சுடர்விட்டுப் பிரகாசிப்பதையும் கண்டு உட் சென்று பதியிடம் வியப்புடன் அதனை வெளியிட்டார்.
ஞானப் பிரகாசர் விரைந்து வந்து பார்த்து, ஞானசம்பந்தரிடம் திருவருள் பெருகுகின்ற நிலையைக் கண்டு மகிழ்ந்து "ஞானசம்பந்தா! நீ ஆசாரியனாக இருந்து, பக்குவம் உடையவர்களுக்கு ஞானோப தேசம் செய்து ஆசாரியனாக விளங்குவாயாக" என்று அருளினார். அப்பொழுது ஞானசம்பந்தர்,
கனக்கும் பொதிக்கும் எருதுக்கும் தன்னிச்சை கண்டதுண்டோ
எனக்கும் உடற்கும் எனதிச்சை யோஇணங் கார்புரத்தைச்
சினக்குங் கமலையுள் ஞானப்ர காச சிதம்பரஇன்
றுனக்கிச்சை எப்படி அப்படி யாக உரைத்தருள.
என்ற பாடலைப்பாடி "எங்குச்சென்று எவ்வாறு இருப்பேன்" என்று விண்ணப்பிக்க, ஞானப்பிரகாசர், "மாயூரத்தின் ஈசான்ய பாகத்தில் வில்வாரணியமாய் உள்ளதும், திருக்கடவூரில் நிக்கிரகம் பெற்ற எமதருமனுக்கு அநுக்கிரகம் செய்ததும் ஆன தருமபுரத்தில் இருந்து கொண்டு, அன்பு மிக உண்டாய், அதிலே விவேகமுண்டாய், துன்ப வினையைத் துடைப்ப துண்டாய், இன்பம் தரும் பூரணத்துக்கே தாகமுண்டாய் ஓடி வருங்காரணர்க்கு உண்மையை உபதேசித்துக் குருவாக விளங்குவாயாக" என்று கட்டளையிட்டருளினார். ஞான சம்பந்தர், "குருஞானசம்பந்தர்'' ஆயினார்.
தருமபுரத்தில் ஆதீனம் கண்டார் :
ஆசிரியர் ஆணையை மறுத்தற்கு அஞ்சியவராய்க் கன்றைப் பிரிந்த பசுப்போல வருந்தும் குருஞானசம்பந்தரை நோக்கிக் "குருவாரந்தோறும் வந்து நம்மைத் தரிசிப்பாய்" என்று தேறுதல் கூறினார் ஞானப்பிரகாசர்.
குருஞானசம்பந்தர் தம் குரு ஆணையைச் சிரமேற்கொண்டு தமது ஆன்மார்த்த மூர்த்தியுடன் தருமபுரத்திற்கு எழுந்தருளி, தருமபுர ஆதீன மடாலயத்தை நிறுவியருளினார். ஞானாநுபூதியில் திளைத்துப் பல பக்குவ ஆன்மாக்களுக்குச் சிவஞானோபதேசம் செய்து அநுபூதிச் செல்வராய்த் திகழ்ந்தார். அவர் அநுபூதியில் பொங்கித் ததும்பிப் பூரணமாய் எழுந்த சிவஞானப் பேரருவியே சிவபோக சாரம், சொக்க நாத வெண்பா, முத்தி நிச்சயம், திரிபதார்த்த ரூபாதி தசகாரிய அகவல், சோடசகலாப் பிராசாத ஷட்கம், சொக்கநாதக் கலித்துறை, ஞானப் பிரகாசமாலை, நவமணிமாலை ஆகிய எட்டு நூல்கள் ஆகும். பாடல்கள் எளிமையும், இனிமையும் பயப்பனவாய், பதி, பசு, பாசம் என்ற முப்பொருளுண்மையைத் தெளிய விளக்குவனவாய் உள்ளன.
ஆனந்த பரவசருக்கு உபதேசம் :
குருஞானசம்பந்தர் தம்மை அடைந்த பக்குவமுடையவர் களுக்கு உபதேசித்து அநுபூதிமானாக விளங்கும்போது, உபதேச பரம்பரையை வளர்த்துவர அதி தீவிர பக்குவ நிலையிலிருந்த ஆனந்த பரவசருக்கு உபதேசித்துத் தாம் ஜீவசமாதி கூடியருளினார்கள். அதிதீவிர நிலையில் இருந்த ஆனந்தபரவசர் தமது குருநாதர் உபதேசித்த ஞானநிலை விரைவில் கூடியவராய், தம் ஞானாசாரியர் ஜீவசமாதி கூடிய ஷ்ரீ ஞானபுரீசுவரர் ஆலய விமான ஸ்தூபியைத் தரிசித்தவாறு நிட்டை நிலை கூடினார்கள்.
மீண்டும் எழுந்தருளினார் :
அதுகண்ட ஏனைய சீடர்கள் குருமரபு விளங்க வேண்டுவதை ஆசாரியர் திருமுன் சென்று விண்ணப்பிக்க, பரமாசாரிய மூர்த்திகள் ஜீவசமாதியினின்றும் எழுந்து வந்து ஷ்ரீ சச்சிதானந்த தேசிகருக்கு உபதேசம் செய்து அநுபூதிநிலை வருவித்து ஞானபீடத்து இருத்தி வைகாசி மாதம் கிருஷ்ணபக்ஷ சப்தமி திதியில் தாம் முன்போல் ஜீவ சமாதியில் எழுந்தருளினார்கள்.
தருமை ஆதீனப் பணி :
கி.பி. 16 ஆம் நூற்றாண்டில் ஷ்ரீ குருஞானசம்பந்தரால் தோற்றுவிக்கப் பெற்ற இத்திருத்தருமை ஆதீனம் அதுமுதல் வழி வழியாக விளங்கி, மொழித் தொண்டும், சமயத் தொண்டும், சமூகத் தொண்டும் ஒல்லும் வகையெல்லாம் ஆற்றி வருகிறது. இப்பொழுது ஞானபீடத்தில் இருபத்தாறாவது குருமகாசந்நிதானம் ஷ்ரீலஷ்ரீ சண்முக தேசிக ஞானசம்பந்த பரமாசாரிய சுவாமிகள் எழுந்தருளியிருந்து அருளறப் பணிகள் பல இயற்றி அருளாட்சி புரிந்து வருகிறார்கள்.
வாழ்க தருமை ஆதீனம்! வளர்க குருபரம்பரை!
ஆய்வார் பதிபசு பாசத்தின் உண்மையை ஆய்ந்தறிந்து
காய்வார் பிரபஞ்ச வாழ்க்கையெல் லாங்கல்வி கேள்வியல்லல்
ஓய்வார் சிவானந்த வாரியுள் ளேயொன் றிரண்டுமறத்
தோய்வார் கமலையுள் ஞானப்ர காசன்மெய்த் தொண்டர்களே.
ஆசையறாய் பாசம்விடாய் ஆனசிவ பூசைபண்ணாய்
நேசமுடன் ஐந்தெழுத்தை நீநினையாய் - சீ சீ
சினமே தவிராய் திருமுறைகள் ஓதாய்
மனமே உனக்கென்ன வாய்.
- குருஞான சம்பந்தர்.
தாரணிஅன் பரையாள அவர்போல் வந்த சைவசிகா மணிஎவர்க்கும் தலைவன் எங்கோன்
காரணியும் நெடியபொழிற் கமலை வேந்தன் கருணைமழை பொழியும்இரு கடைக்க ணாளன்
பாரணியும் ஞானசம் பந்தன் எந்தை பரமன்இரு சரணமலர் பரவி வாழ்வாம்.
- சம்பந்த சரணாலயர
ஞானக்குழந்தை :
தமிழகத்தில் - தென்பாண்டி நாட்டில் ஷ்ரீவில்லிபுத்தூரில் கார்காத்த வேளாளர் மரபில் சுப்பிரமணிய பிள்ளை மீனாட்சியம்மை என்ற நல்லறப் பெரியோர்கட்கு அருந்தவ மகவாகப் பதினாறாம் நூற்றாண்டில் அவதரித்தவர், தருமை ஆதீன முதற் குருமூர்த்திகளாகிய ஷ்ரீ குருஞானசம்பந்த தேசிக பரமாசாரிய சுவாமிகள். இவருக்குப் பெற்றோர்கள், திருஞானசம்பந்தரைப்போல் தமது குழந்தையும் சிவஞானம் பெற்றுச் சைவம் வளர்க்கும் ஞானாசிரியனாகத் திகழ வேண்டும் என்று எண்ணி `ஞானசம்பந்தன்' என்ற நற்பெயரைச் சூட்டி வளர்த்து வருகையில், தமது குலதெய்வமாகிய சொக்கநாதரையும் மீனாட்சியம்மையையும் தரிசிப்பதற்கு ஞானசம்பந்தருடன் மதுரை சென்று பொற்றாமரைத் தடாகத்தில் நீராடி வழிபட்டனர். பெற்றோர்கள் ஊருக்குப் புறப்படுங்கால் ஞானசம்பந்தர் தன்னைத் தொடர்ந்து நின்ற தாயும் தந்தையுமாகிய சொக்கநாதரைப் பிரிய மனமின்றி, உடலுக்குத் தாய் தந்தையர்களாகிய பெற்றோர்களுக்கு விடை கொடுத்தனுப்பிச் சொக்கநாதர் வழிபாட்டிலே ஈடுபாடு கொண்டவரானார்.
கண்ணுக்கினிய பொருள்:
நாள்தோறும் பொற்றாமரைக் கரையில் அடியார்கள் சிவபூசை புரிவதைக் கண்டார் ஞானசம்பந்தர். தாமும் அவ்வாறு சிவபூசை புரிய எண்ணினார். சொக்கநாதரை வேண்டினார். கருத்தறிந்து முடிக்கும் கண்ணுதற் கடவுளும் அன்றிரவு அவர் கனவில் தோன்றி, `நாம் பொற் றாமரைத் தடாகத்தின் ஈசான்ய பாகத்தில் கங்கைக்குள் இருக்கிறோம். நம்மை எடுத்துப் பூசிப்பாயாக' என அருளினார். அவ்வண்ணமே மறுநாள் காலையில் பெருமானின் கருணையை வியந்து போற்றிப் பொற்றாமரைத் தடாகத்தில் மூழ்கினார். ஷ்ரீ சொக்கநாதப் பெருமான் கண்ணுக்கினிய பொருளாகத் தமது கரத்தில் வரப்பெற்றார். `ஆசாரி யன் மூலமாகத் தீகை்ஷ பெற்றுத்தானே சிவபூசை புரிதல் வேண்டும்; ஆசாரியன் வேண்டுமே; சிவஞான உபதேசம் பெறவேண்டுமே; எப்படிப் பூசையைப் புரிவேன்! என்ற எண்ணம் தோன்றவே, அது பற்றி இறைவனிடமே முறையிட்டார்.
ஞானாசாரியனை அடைதல் :
வேண்டத்தக்கது அறிந்து வேண்ட முழுதுந் தருவோனாகிய சொக்கநாதப் பெருமான் மறுநாள் கனவில் எழுந்தருளி `திருக்கயிலாய பரம்பரை - திருநந்தி மரபு மெய்கண்ட சந்தான வழியில் திருவாரூரில் விளங்கும் கமலை ஞானப்பிரகாசர் என்ற ஆசாரியரிடத்தில், வருகிற சோமவாரத்தில் ஞானோபதேசம் பெற்று நம்மைப் பூசிப்பாயாக' என அருளினார். அன்றிரவே கமலை ஞானப்பிரகாசர் கனவிலும் எழுந் தருளி, `ஞானசம்பந்தன் வருகிற சோமவாரத்தன்று வருவான்; அவனுக்கு ஞானோபதேசம் செய்து சிவபூசையும் எழுந்தருளுவிப் பாயாக' என்று அருளினான். ஞானசம்பந்தர் பல தலங்களையும் தரிசித்துக் கொண்டு திருவாரூர் சென்று, பூங்கோயிலில் உள்ள சித்தீச்சரம் தக்ஷிணாமூர்த்தி சந்நிதியில் அமர்ந்திருந்த கமலை ஞானப் பிரகாசரைக் கண்டார். காந்தம் கண்ட இரும்புபோல ஆசாரியரால் ஈர்க்கப்பட்டார். சமய விசேட நிர்வாண தீகை்ஷகளால் பாச ஞானம் பசுஞானங்கள் நீங்கிப் பதிஞானம் கைவரப் பெற்றார். சொக்கநாதப் பெருமானை ஆன்மார்த்த பூஜாமூர்த்தியாகப் பூசிக்கப்பெறும் பேற்றையும், ஞான அநுபூதியையும் அடைந்தார்.
கைவிளக்குப் பணிவிடை :
பன்னாளும் ஆசாரியப் பணிவிடை செய்து தங்கி இருக்கும் நாள்களில் ஒருநாள் தியாகராசப் பெருமானின் அர்த்தயாம பூசையைத் தரிசித்து ஆசாரியர் தமது மாளிகைக்கு எழுந்தருளினார். அப்பொழுது கைவிளக்குப் பணியாளன் உறங்கிவிட ஞானசம்பந்தர் தமக்கு ஞான ஒளியேற்றி நல்வழிகாட்டிய ஞானாசாரியருக்கு ஒளிவிளக்கு ஏந்தி முன்சென்றார். திருமாளிகையின் வாயில் முன்னர்ச் சென்றவுடன், சிவாநுபூதியிலேயே திளைத்திருந்த ஞானப்பிரகாசர், அருள்நிலை கைவரும் பக்குவத்திலிருந்த ஞானசம்பந்தரை `நிற்க' எனக் கட்டளை யிட்டு உட்சென்றார். ஆசாரியர் பெற்ற சிவாநுபூதியை ஞான சம்பந்தரும் கைவரப் பெற்றவராய் மாளிகை வாயிலில் கைவிளக்கு ஏந்தியவராகவே நின்றார். ஞானசம்பந்தரின் பெருமையை ஞாலம் அறியச்செய்து அதன்மூலம் சைவப் பயிர் தழைக்க இறைவன் திரு வுளம் பற்றினான் போலும். அன்றிரவு பெருமழை பெய்தது. சிவாநு பூதியில் திளைத்திருந்த ஞானசம்பந்தர் மீது ஒருதுளி மழை கூடப்பட வில்லை. விளக்கோ அணையாது சுடர்விட்டுப் பிரகாசித்துக் கொண்டு இருந்தது.
குருஞானசம்பந்தராயினார் :
வைகறைப் பொழுதில் ஞானப்பிரகாசரின் பத்தினியார் சாணம் தெளிக்க வருங்கால், ஞானசம்பந்தர் அநுபூதி நிலையில் நிற்பதையும், விளக்குச் சுடர்விட்டுப் பிரகாசிப்பதையும் கண்டு உட் சென்று பதியிடம் வியப்புடன் அதனை வெளியிட்டார்.
ஞானப் பிரகாசர் விரைந்து வந்து பார்த்து, ஞானசம்பந்தரிடம் திருவருள் பெருகுகின்ற நிலையைக் கண்டு மகிழ்ந்து "ஞானசம்பந்தா! நீ ஆசாரியனாக இருந்து, பக்குவம் உடையவர்களுக்கு ஞானோப தேசம் செய்து ஆசாரியனாக விளங்குவாயாக" என்று அருளினார். அப்பொழுது ஞானசம்பந்தர்,
கனக்கும் பொதிக்கும் எருதுக்கும் தன்னிச்சை கண்டதுண்டோ
எனக்கும் உடற்கும் எனதிச்சை யோஇணங் கார்புரத்தைச்
சினக்குங் கமலையுள் ஞானப்ர காச சிதம்பரஇன்
றுனக்கிச்சை எப்படி அப்படி யாக உரைத்தருள.
என்ற பாடலைப்பாடி "எங்குச்சென்று எவ்வாறு இருப்பேன்" என்று விண்ணப்பிக்க, ஞானப்பிரகாசர், "மாயூரத்தின் ஈசான்ய பாகத்தில் வில்வாரணியமாய் உள்ளதும், திருக்கடவூரில் நிக்கிரகம் பெற்ற எமதருமனுக்கு அநுக்கிரகம் செய்ததும் ஆன தருமபுரத்தில் இருந்து கொண்டு, அன்பு மிக உண்டாய், அதிலே விவேகமுண்டாய், துன்ப வினையைத் துடைப்ப துண்டாய், இன்பம் தரும் பூரணத்துக்கே தாகமுண்டாய் ஓடி வருங்காரணர்க்கு உண்மையை உபதேசித்துக் குருவாக விளங்குவாயாக" என்று கட்டளையிட்டருளினார். ஞான சம்பந்தர், "குருஞானசம்பந்தர்'' ஆயினார்.
தருமபுரத்தில் ஆதீனம் கண்டார் :
ஆசிரியர் ஆணையை மறுத்தற்கு அஞ்சியவராய்க் கன்றைப் பிரிந்த பசுப்போல வருந்தும் குருஞானசம்பந்தரை நோக்கிக் "குருவாரந்தோறும் வந்து நம்மைத் தரிசிப்பாய்" என்று தேறுதல் கூறினார் ஞானப்பிரகாசர்.
குருஞானசம்பந்தர் தம் குரு ஆணையைச் சிரமேற்கொண்டு தமது ஆன்மார்த்த மூர்த்தியுடன் தருமபுரத்திற்கு எழுந்தருளி, தருமபுர ஆதீன மடாலயத்தை நிறுவியருளினார். ஞானாநுபூதியில் திளைத்துப் பல பக்குவ ஆன்மாக்களுக்குச் சிவஞானோபதேசம் செய்து அநுபூதிச் செல்வராய்த் திகழ்ந்தார். அவர் அநுபூதியில் பொங்கித் ததும்பிப் பூரணமாய் எழுந்த சிவஞானப் பேரருவியே சிவபோக சாரம், சொக்க நாத வெண்பா, முத்தி நிச்சயம், திரிபதார்த்த ரூபாதி தசகாரிய அகவல், சோடசகலாப் பிராசாத ஷட்கம், சொக்கநாதக் கலித்துறை, ஞானப் பிரகாசமாலை, நவமணிமாலை ஆகிய எட்டு நூல்கள் ஆகும். பாடல்கள் எளிமையும், இனிமையும் பயப்பனவாய், பதி, பசு, பாசம் என்ற முப்பொருளுண்மையைத் தெளிய விளக்குவனவாய் உள்ளன.
ஆனந்த பரவசருக்கு உபதேசம் :
குருஞானசம்பந்தர் தம்மை அடைந்த பக்குவமுடையவர் களுக்கு உபதேசித்து அநுபூதிமானாக விளங்கும்போது, உபதேச பரம்பரையை வளர்த்துவர அதி தீவிர பக்குவ நிலையிலிருந்த ஆனந்த பரவசருக்கு உபதேசித்துத் தாம் ஜீவசமாதி கூடியருளினார்கள். அதிதீவிர நிலையில் இருந்த ஆனந்தபரவசர் தமது குருநாதர் உபதேசித்த ஞானநிலை விரைவில் கூடியவராய், தம் ஞானாசாரியர் ஜீவசமாதி கூடிய ஷ்ரீ ஞானபுரீசுவரர் ஆலய விமான ஸ்தூபியைத் தரிசித்தவாறு நிட்டை நிலை கூடினார்கள்.
மீண்டும் எழுந்தருளினார் :
அதுகண்ட ஏனைய சீடர்கள் குருமரபு விளங்க வேண்டுவதை ஆசாரியர் திருமுன் சென்று விண்ணப்பிக்க, பரமாசாரிய மூர்த்திகள் ஜீவசமாதியினின்றும் எழுந்து வந்து ஷ்ரீ சச்சிதானந்த தேசிகருக்கு உபதேசம் செய்து அநுபூதிநிலை வருவித்து ஞானபீடத்து இருத்தி வைகாசி மாதம் கிருஷ்ணபக்ஷ சப்தமி திதியில் தாம் முன்போல் ஜீவ சமாதியில் எழுந்தருளினார்கள்.
தருமை ஆதீனப் பணி :
கி.பி. 16 ஆம் நூற்றாண்டில் ஷ்ரீ குருஞானசம்பந்தரால் தோற்றுவிக்கப் பெற்ற இத்திருத்தருமை ஆதீனம் அதுமுதல் வழி வழியாக விளங்கி, மொழித் தொண்டும், சமயத் தொண்டும், சமூகத் தொண்டும் ஒல்லும் வகையெல்லாம் ஆற்றி வருகிறது. இப்பொழுது ஞானபீடத்தில் இருபத்தாறாவது குருமகாசந்நிதானம் ஷ்ரீலஷ்ரீ சண்முக தேசிக ஞானசம்பந்த பரமாசாரிய சுவாமிகள் எழுந்தருளியிருந்து அருளறப் பணிகள் பல இயற்றி அருளாட்சி புரிந்து வருகிறார்கள்.
வாழ்க தருமை ஆதீனம்! வளர்க குருபரம்பரை!
ஆய்வார் பதிபசு பாசத்தின் உண்மையை ஆய்ந்தறிந்து
காய்வார் பிரபஞ்ச வாழ்க்கையெல் லாங்கல்வி கேள்வியல்லல்
ஓய்வார் சிவானந்த வாரியுள் ளேயொன் றிரண்டுமறத்
தோய்வார் கமலையுள் ஞானப்ர காசன்மெய்த் தொண்டர்களே.
ஆசையறாய் பாசம்விடாய் ஆனசிவ பூசைபண்ணாய்
நேசமுடன் ஐந்தெழுத்தை நீநினையாய் - சீ சீ
சினமே தவிராய் திருமுறைகள் ஓதாய்
மனமே உனக்கென்ன வாய்.
- குருஞான சம்பந்தர்.
Subscribe to:
Posts (Atom)